اشعار

اگر به بـاغ رسـالـت دگر سـبـک بارم            ولی ز خـون جگر مـیوه‌ها به بر دارم

اگر که مانده دوباره مطاعی از داغت            به جان خـسـتۀ خـود باز هم خـریـدارم

سـیـاه بـر تـنـم از تـازیــانـه پـوشـیــدم            به بـنـد بـنـد وجـودم چـنـیـن عــزادارم

اگر دوبـاره بـخـواهی اسـیـر می‌گـردم            هـنوز نـیـمـۀ جـانی از این سـفـر دارم

ولی فـراق تو را آنـچـنان بـگـریم زار            که راه و رسم سفر را ز دهر بر دارم

در آفـتـاب نـگـاهـم کـسـوف را بنـگـر            کـه یـادگـاری شــام اسـت دیــدۀ تــارم

بـرای آنکه بـگـویـنـد خـارجـی هـسـتم            به کـوچه‌های یهـودی کـشیده شد کارم

آدم از اوّل به نامت بوده راغب یا حسین            روضه‌ات دارد میان عرش طالب یا حسین

می‌برد معراج، ما را قاب قوسین ضریح            می‌شود پائین پایت سجده واجب یاحسین

عشق تو شغل شریف انبیای عالم است            در سرایت نوکری دارد مراتب یا حسین

خمس اسم پنج تن خون دل است و می‌خورم            توشه برمی‌دارم از این قوت غالب یاحسین

هم تو از من برده‌ای دل که فقط دور توأم            هم من از تو برده‌ام جیره مواجب یا حسین

بوده زینب هر دو تامان را دعاگو در نماز            بوده زهرا هر دو تامان را مراقب یا حسین

اشک روضه زیر تابوت دو چشمم را گرفت            وقت تلـقـیـنم شود ذکر مـناسب یاحسین

اربعین جامانده‌ام هم از نجف هم کربلا            زائرت را یاد کن بین مـواکب یا حسین

پـرچـم انا فـتـحـنـا را زدی بـر آسـمـان            گرچه رفتی روی نیزه؛ دیر راهب یا حسین

گفت زینب من کجا و کوچه و بازار شام            قدکمان شد بعد تو اُمُّ المصائب یا حسین

سنگ خوردی روی نیزه، خون به پیشانی نشست            روبروی قبله چرخیدی نماز من شکست

منت خدای را که بصیر است و هم علیم            منت خدای را که خبیر است و هم حکیم

از روز اولــم بـه نـجـف آشـنــا نـمـود            گـفـتـا قـدم گـذار در این راه مـسـتـقـیم

گفتم چقـدر فاصله تا عرش مانده است            گفت از نجف پیاده حدوداً سه روز و نیم

غـفـران من نـصیب کسانی که زائرند            هسـتـند در شفـاعت خاصان من سهـیم

خـسـران عـالـم اسـت یـقـیـناً مـقـدرش            هر کس نـرفت کـربـبـلا و نـشـد مقـیـم

قـیـد بـهـشـت را زد و آمـد بـه کـربـلا            تا اشک ریز عشق بخـوانندش از قدیم

تا بر حسین نوحه نخواند و نریخت اشک            عـیسی نشد پیـمـبر و موسی نشد کـلیم

آمـده وقـت انــقــلاب حــسـیـن!            عجـلـوا عجـلـوا به بـاب حسین

سایۀ لـطف این و آن هیچ است            مـی‌روم زیـر آفــتـاب حـسـیـن!

بــدی‌ام را نــدیــده بـخـشــیـدنـد            خوش حسابیم با حساب حسین!

رعـیـتم، ریزه‌خـوار و مسکـیـنم            انـس دارم به نـان و آب حـسین

دست رد هم که می‌زند خیر است            رحمت مطلق است عذاب حسین!

روبــروی ضـریـح قـبـل سـلام            می‌رسد زودتـر جـواب حـسین!

برگ دعـوت بـرای من هـم داد            ای بـه قـربـان انتـخـاب حـسین

اُف بـه آبـادی بــدون حــسـیـن!            خوش بحـال ده خـراب حـسین!

این‌ چهل روزه اشک ریخته است            بیـشـتـر از همه ربـاب حـسـین

تکـیـه بـر نـیـزه داد در گـودال            تـا حـرم رفـت الـتـهـاب حـسین

نـا جـوانـمـردهـا حــرم نـرویـد            تک و تنهاست خواهـرم! نروید

با پـای سر به سـیـر سـماوات می‌رویم            احـرام بـسـته‌ایم و به مـیـقـات می‌رویم
تـا بـارگـاه قــبـلـۀ حـاجــات مـی‌رویــم            قـسـمت اگر شـود به مـلاقـات می‌رویم

میـقـات ما حـسـین، مـلاقـات ما حـسین
زانـو زدیم پـیـر و جـوان بـر زمـین تو            ما حـلـقـه بـسـتـه‌ایـم به دور نـگـیـن تو
ما را کـشـانـده است کجـاها طـنـین تـو            افـــتــاده‌ایــم در گــذر اربـــعــیــن تــو
ای واژه واژه نام تو صد ماجرا حسین
ما چون کـبوتـران حـرم پر شکـسـته‌ایم            از آشـیان گـذشته و از خود گسـسـته‌ایم
چون صیدهای زخمی در خون نشسته‌ایم            یعـنـی که دل به لـذت دیـدار بـسـتـه‌ایـم
مرهم حسین، صبر حسین و شفا حسین
ای جان شرحه شرحه بگو ماجرا چه بود!            راز به خـون تپـیدن خون خدا چه بود!
آن جوشش صدای تو بر کربلا چه بود!            دادی بها به خون خودت، خون بها چه بود!
ای خون پاک تو، همه تن، خون بها حسین
با بـادها بگـو که هـوایـم هـوای توست            با نـای‌هـا بگـو که نـوایم نـوای تـوست
بغضی که در تلاوت در خون رهای توست            سودای آتشیست که بر خیمه‌های توست
ای تـا ابـد، نــوای مـن بـیـنـوا حـسـیـن
گل زخـم‌ها شکـفته شده روی پیـکـرت            چون کعبه فوج تیغ گرفته ست در برت
بعد از تو دشت، یکسر«إِذَا الشَّمْسُ کُوِّرَتْ»            بالا سـرت، بلـند سرت، تا خـدا، سرت
بر ما چه رفته است به شوق تو «یا حسین»

یکی آورده با خود گریه‌های گاه گاهش را           یکی در کوله بار کهنه‌اش بار گناهش را

یکی پیداست عمری خادم این آستان بوده           یکی هم بعد عمری تازه پیدا کرده راهش را

یکی در هر قدم هُرم نفس‌ها را بغل کرده           یکی در حسرت راهی شدن سرمای آهش را

یکی نذر شما کرده‌ست چندین گوسفندش را           یکی وقف شما کرده ست تنها سرپناهش را

بسـوزان چهـره‌ام را آفـتاب داغ! اربـابم           خبر دارم که می‌بخشد غلام روسیاهش را

ببین موکب به موکب می‌شود تسخیر او قلبم           چنان ملکی که پیدا کرده باشد پادشاهش را

به هم می‌ریزد آری نظم نفـرت آور دنیا           امیر عـشق تا آمـاده می‌سازد سپاهش را

قدم‌ها محکم‌اند و عزم‌ها راسخ، چه غوغایی           نمی‌بندد شهادت تا قـیامت شاهراهش را

و در دیدار آخر مادرم با گریه می‌خندید           و من آورده‌ام تا کربلا با خود نگاهش را

دل شوریده‌ام حال و هوای اربعین دارد            عجب شوری برای کربلای اربعین دارد

ذبیحش را خلیل الله قربانی کند از شوق            که می‌داند عجب قُربی منای اربعین دارد

یکی چشم انتظار زائران موکب به پا کرده            یکی در خانه‌اش مهمانسرای اربعین دارد

یکی شوید غبار از چهرۀ زائر به اشک خود            چه شورانگیز غوغایی فضای اربعین دارد

جوان و پیر نشناسد که هر کس عشق را فهمد            دلی شوریده، قلبی مبـتلای اربعین دارد

گرفته روی دست خویش تصویر شهیدش را            به قدر کل مردم خون بهای اربعین دارد

نجف تا کربلا یعنی شهادت در ره مولا            چه درسـی ابتـدا و انتهـای اربعین دارد

چه جبرانی فراق یار دارد غیر جان دادن؟            چنان جابر که جانی مبتلای اربعین دارد

سلام ما به زینب قـافـله سـالار غـمدیـده            که از خون جگر اشک عزای اربعین دارد

"گلی گم کرده‌ام می‌جویم او را" بازهم زینب            نـوایـی آشـنـا در نـیـنـوای اربعـین دارد

چشمِ ما عمری‌ست ای آقا بر این در مانده‌است            مثل رؤیا فکرِ دیدار تو در سر مانده‌است

نیست جز یاریِ تو، منظورِ ما از دیدنت            آرزوی یاری‌ات بر قلب نوکر مانده‌است

با تحـیّـُر گـاه‌گـاهی چـهـره‌ها را بـنگـرم            چشم‌ها خیره به هر روی منوّر مانده‌است

در پیِ رخسار تو، سرها پریشان خاطرند            از جدائی‌های تو، دل‌ها مکـدّر مانده‌است

کاش روزی شیـعـۀ دلخـواه‌تـان باشیم ما            رتـبۀ ایـمانمان از درکِ تو درمانـده‌است

کسبِ ما در نزد تو چون پینه دوزی هم نشد            وعـدۀ دیـدار مـا تا کِی مـقـدر مـانده‌است

این چه سودائی است با خود کرده‌ام در عاشقی            از تو گویم لیک، فکرم جای دیگر مانده‌است

عـده‌ای رفـتـند تا مـقـتـل ز هیئت‌های تو            چشم ما مبهوت بر محراب و منبر مانده‌است

هان! شهیدان، راهِ صد ساله به یکشب رفته‌اند            دل هنور از راهِ خوبان صد برابر مانده‌است

کـربـلا راهِ مـرا نـزدیک کـرده بـا شـمـا            از میانبُر آمدم، یک دَم به لشگر مانده‌است

وعــدۀ مـا شـد سـتــونِ آخــرِ راهِ نـجـف            اربعین تا کـربلا یک دیـدۀ تر مانده‌ است

جـنّـت روی زمـین گـسـترۀ کـربلاست            در حرمت اربعین شور قیامت به پاست

راه نجف کربـلا مشعـر عـشاق توست            در عرفات حرم فیض هزاران مناست

ای پــدر بــنـدگـان ابـن سـبـیـل تــوأیـم            ماندن در این مسیـر سیر الی‌الله ماست

تا حـرمـت هـر قـدم با شـهـدا هـم‌قـسـم            در دلـمان دم به دم نغمۀ "یالیـتـنا"است

در سـفــر کـربـلا، در گــذر هــر بــلا            پاسـخ ما بـر بـلا آیـۀ "قـالـو بـلی"است

در دو جهان پرچمت دست علمدار توست            زائر تو تا بهـشت در کنف این لواست

در سفر اربعـین روزی ما بی‌حد است            سـفـرۀ ماه صـفـر از کـرم مجـتـبـاست

ما که حـرم آمـدیم قـاصدی از مشهـدیم            هرچه که موکب زدیم از برکات رضاست

گرد و غـبار حرم روشنی چشم ماست            در نظر بیـدلان « آیـنه در کـربلاست»

هرچه ملک گریه کرد هیچ کفایت نشد            این عـمل مستحب واجب عـینی ماست

زندۀ جاوید کیست؟ آنکه به عشق تو زیست            فانی تو هرکه نیست هستی او بر فناست

ای پـسـر فــاطـمـه حـرّ حـریــم تـوأیـم            در حرمت حال ما "معتذرا نادما"است

زر به نظـر می‌رسد، ذرّۀ دور ضریح            در نظـر زائران خاک حرم کـیـمیاست

مرقد شـش گـوشه‌ات، قبلۀ هفت آسمان            هشت بهشت خدا، گوشه‌ای از کربلاست

حرمت زوّار تو فراتـر از کـعـبه است            زائر تو فوق عرش در حرم کبریاست

فوج ملک زائرت عـرش خدا حـائرت            سجده به خاک حـرم آرزوی انبـیـاست

زنده به بویت مـسیح کشتۀ رویت ذبیح            نوح در این ناحـیه نوحه گر نـیـنواست

قبر عـلی اکـبرت روضۀ پیغـمبر است            قـطـعـۀ پـائـین پـا جـنّت بـی‌انـتـهـاست

یــاد دم آخــرت یــاد غــم خــواهــرت            یکسره بالا سـرت نالۀ زهـرا به پاست

باز در این ناحـیه روضۀ مقـتل بخوان            نوحه کن ای دل ببین یوسف زهرا کجاست

با دم «شیب الخضیب» با دم «خدالتریب»            ندبه کن و خون ببار روضۀ خون خداست

مرثیه از سر بخوان سر که جدا از تن است            نوحه بخوان بند بند جملۀ اعضا جداست

باز نبی کـشته شد دست عـلی بسته شد            فاطمه‌ای داغدار در وسط شعله‌هاست

دور نگـین عـفـاف حلـقۀ نامحرم است            محـرم تو بی‌پـناه دشـمن تو بی‌حـیاست

حرمت عترت شکست صورتشان باز سوخت            کوچه و بازار شام شاهد این ماجراست

مطمئن بودم که می‌خواهی مرا سالارِ عشق            خواب بودم که شدم با یک نگه هشیارِ عشق

دعوتم کردی به جایی که نبـودم لایـقـش            مانده‌ام در حیرتِ مطلق، چه شد دلدارِ عشق

دعوتم کردی سیاهی لشگرت باشم حسین            العجب ثم العجب ثم العجب از کارِ عشق

آبـرو داریِ تـو کـشـتـه مـرا خــونِ خـدا            مثلِ حرّم که نبودم تو خـریدی یارِ عشق

از نـجـف پایِ پـیـاده می‌روم کـرب و بلا            جلوه‌ها کردی برایم بین این بازارِ عشق

تکیه بر دست تو دادم پشت من خالی نکن            تا ابـد سر بر نـدارم باز از دیوارٍ عـشق

مطمئنم مهدیت این دور و بر همراهِ ماست            کی زیارت می‌کنم آقای من رخسارِ عشق

عـزّت تو مـسـتـدام و‌دولـتـت پـایـنـده باد            مطمئن بودم که می‌خواهی مرا سالارِ عشق

آهم، که شعـله بر جگـرِ غـم کشیده‌ام            اشکم، که قطره قطره به پایَت چکیده‌ام

آئینه‌ام، که زخم ترَک خورده‌ام زِ سنگ            سـروَم، که سایبـان شده قـدِ خـمیـده‌ام

ای تلِّ خـاکِ غـرقِ به خـونِ بـرادرم            بـاور نـمی‌کـنـم به کـنـارت رسـیـده‌ام

نقـشِ هـزار ضربتِ دشـمن گـرفـته‌ام            طعـمِ هـزار سنگِ سـتم را چـشـیده‌ام

یادم نمی‌رود که در آن روز در پِی‌ات            صد بـار این مسـیرِ سـیـه را دویـده‌ام

یـادم نـمی‌رود که در آن شـام از تنت            صد تیغ و تیر و نیزه و خنجر کشیده‌ام

اکـنون رسـیده‌ام که ببـوسم دوباره‌ات            آه ای گـلـو بـریـده کـجـایی؟ بُـریـده‌ام

اربعین است و ببین که پر شکسته آمدم            ساقی اشـکـم ولی سـاغـر شکـسته آمـدم
از رقیّه دخترت پرسش نکن سالارِ عشق            خوب می‌دانی که من هم سرشکسته آمدم

ای برادر جان خجالت می‌کشم از محضرت
که نـیـاوردم کـنارِ تو سه ساله دخـترت

اربعین است و پُرم از غصّه و اندوه و آه            مستحـقـم ای عزیزِ فاطـمه بر یک نگاه
باز هم آتش گـرفـتم سوخـتم پـرپـر شدم            تا که چشمم خورد در این دور و بر بر قتلگاه

کی فراموشم شود گل زخم های پیکرت
بوسۀ گـرمی گـرفـتم از تمامِ حـنـجـرت

اربعـین است و بسویت با صلابت آمدم            مثـلِ بـابـایم عـلـی من باشـجـاعـت آمدم
پیـری‌ام را کن تـماشا ای تـمامِ معـرفت            هـیـچ می‌دانی که از بـنـدِ اسـارت آمـدم

این اسیری حال و روزم را عوض کرده حسین
ناله‌های سینه سوزم را عوض کرده حسین

اربعین است و ز داغت سخت می‌بارم ببین            اربعـین است و هوای دیدنت دارم ببـین
قامتم همچو کمان پاهای من خسته ز ره            روی خاکت لاله‌های اشک می‌کارم حسین

خیز و از جا و مراعاتم کن ای شیب الخضیب
یک نظر بر جمله حالاتم کن ای شیب الخضیب

اربعین است و پُرم از بی‌کسی‌ها یا حسین            آمـدم با دیـدگـانی مـثـلِ دریـا یا حـسـین
خسته‌ام برخـیز استقـبالِ خواهر را بکن            مرهمی می‌خواهم از تو جانِ زهرا یا حسین

کاش می‌شد در کنارِ مرقـدت خاکم کنند
روضه‌ای از تو برایم خوانده غمناکم کنند

می‌رسد از کربلا هل مِن معینت یا حسین            دیده‌ها خون گرید از آهِ حزینت یا حسین

ناممان خط خورده از فهرستِ زائرهای تو            ما همه جا مانده‌ایم از اربعینت یا حسین

در دلِ شیدای خود شورِ حرم داریم و بس            دستِ ما کوته شد از عرش برینت یا حسین

داغ عاشورا همیشه در دل ما تازه ماند            آسمان رنگین شد از خونِ جبینت یا حسین

ما که از باغِ ضریحت سیبِ روضه خورده‌ایم            تا قیامت دستمان شد خوشه چینت یا حسین

سهمِ من سوزِ نهان گشته فقط این اربعین            از همین جا می‌شوم چله نشینت یا حسین

از همان آغـاز در قـابِ نگـاهـم بوده‌ای            شیرِ مادر کرده با جانم عجینت یا حسین

در خـیالم بس که ره پیـمـوده‌ام تا کربلا            گم شدم هم در یسار و در یمینت یا حسین

وسعتِ دلـتنگی‌ام را خوب می‌داند حرم            کی نهم سر بر ضریحِ نازنینت یا حسین؟

خـط پـایـانِ همه دلـتـنگی‌ام کـرببـلاست            پای دل را می‌کشد مِهرِ یقـینت یا حسین

اربـعـینِ قبل، رفـتم کـربلا یـادش بخـیر            در حرم با روضه‌های دلنشینت یا حسین

جز نگاهِ غـم ندیـدم چیز دیگر این سفـر            خیمه‌های سوخته در سرزمینت یا حسین

آه از جــا مــانــدنِ آغـــاز راهِ قــافــلــه            اشکِ شوقِ لحظه‌های واپسینت یا حسین

دستِ ما خالی و ظرفِ دل پُر از کوهِ نیاز            ای که می‌بخشی ز نورِ راستینت یا حسین

اشکها بر گونه‌هایم مانده چون باران رها            دستِ ما در حلقۀ حبل المتینت یا حسین

پیکرت صد پاره گردید و کفن شد بوریا            بشکند دستِ عدو، کرد اینچنینت یا حسین

روز و شب سر می‌نهم بر شانۀ سبزِ ضریح            چون که داری لطفِ حق در آستینت یا حسین

تا ابد عالم ز داغت، قتلگاهِ روضه هاست            زین سبب روشن بماند شمعِ دینت یا حسین

پرسـشـی داریم از سـالارِ دشـتِ کـربلا            گو چرا جا مانده‌ایم از اربعینت یا حسین

بارِ دگـر به کـرب و بلا پـا گذاشـتم            داغـی دگر بر این دلِ دریـا گذاشتم

روزی که بُردنم به زور از بَرَت حسین            خود را کـنارِ پـیکـرِ تو جـا گـذاشتم

تنهـایی‌ام، بـرادر خـوبم، شـروع شد            بوسه به روی حـنجرِ تو، تا گذاشتم

می‌شستمت به اشک و به این بود خوش، دلم            بوسـه به جای بـوسۀ زهـرا گذاشتم

رفتم به زیر سایۀ رأس تو سوی شام            جسمِ تو را به دامنِ صحـرا گذاشتم

خاکـسـتـرم کـنارِ رقـیّه به بـاد رفت            روی تنش که سنگ لحـد را گذاشتم

اربـعـین است و فـراقِ لالـه‌هـا            سـیـنـۀ مـا و هـزاران نـالـه‌هـا

آمـده جـابـر بـه دشـتِ کــربـلا            شـوقِ دیـدارِ حـسـینِ سـر جـدا

غـسل بنـموده چو با آبِ فرات            آمـده گـیـرد ز شه مُهـرِ بـرات

دست بر سیـنـه نهـاد و با ادب            مـحـضرِ آن سـیّـدِ عـالی نَـسب

با خشوع و احـترام و با وقـار            این چنین گفتا ز چشمِ اشکـبار

الـسّـلام ای نـورِ داور الـسّـلام            زیـنـتِ دوشِ پـیـمـبـر الـسّـلام

السّلام ای جـانِ حـیـدر السّـلام            زادۀ زهــرای اطـهـر الـســّلام

الـسّـلام ای وارثِ خــونِ خــدا            ای حسین ای یوسفِ گلگون قَبا

الـسّـلام ای کـشـتـۀ تــیـغِ جـفـا            السّـلام ای شـاهِ مـذبـوحُ الـقـفـا

من به قـربـانِ تـو و ایـثـارِ تـو            بـین که جـابـر آمـده دیـدارِ تـو

خـیز از جا ای امـامِ تشـنه لب            گر چه جانت از عطش در تاب و تب

جان فـدایت بین که جـابر آمده            بین هـمان دلخـسـته زائـر آمده

بعـد رو کرد سـمتِ سقـای ولا            بـا کـمــالِ احــتـرام و بـا حـیـا

الـسّـلام ای ســاقـیِ دشـتِ بـلا            الـسّــلام ای حـامـیِ دیـنِ خــدا

ساقیِ لب تـشـنه کـامان السّلام            کـشـتۀ شمـشـیرِ عدوان السّلام

خیزو از جا بین که مهمان آمده            بـین پـیاده جـان به جانـان آمده

بعد فرمود السٌلام ای روح و جان            الـسـّلام ای اکـبـرِ رعـنا جوان

الـسّــلام ای زادۀ خـیــرُالانــام            الــسّـلام ای هـالـۀ بــدرِ تـمــام

ای علی، جانم به قربانِ تو باد            جان فدای عهد و پیـمانِ تو باد

السّلام ای قـاسـمِ صد پـاره تن            الـسّــلام ای لالـۀ بــاغِ حــسـن

الـسّـلام ای قـامتِ سَـروِ چـمن            السّلام ای عِـطرِ برگِ نسـترن

الـسّلام ای اصغـرِ بی‌شـیرِ من            کشتۀ بی‌عذر و بی‌تقـصیرِ من

السّلام ای طفـلِ بی‌شـیرِ رباب            ای که کامت حسرتِ یک قطره آب

السّلام ای مونـسِ جـانم حـبیب            ای تو غمخوار دل شیب الخضیب

السّلام ای بـهـتـرین یارِ حسین            کــربــلا یـارِ وفــادارِ حـسـیـن

السّلام ای عون و جعفر السّلام            مـسـلـم و جـونِ ابـوذر السّـلام

السّلام ای جـمـله یارانِ حسین            بر شما ای جان نـثارانِ حسین

الـسـّـلام ای لالـه‌هـای نــیـنــوا            ای فــدائــیــانِ دشـتِ کــربــلا

من رسـیـدم از سـفـر اما حـسین            داغ دیـدم هـر گـذر امـا حـسـیـن
ریخت از من بال و پَر اما حسین            مـجـلس مـى بـیـشـتر اما حـسین

خطبه خواندم حیدرى کردم فقط
کو اسارت؟ سرورى کردم فقـط

زوزه‌هاى خیزران من را شکست            گریه‌هاى دختران من را شکست
لشکر نامحرمان من را شکـست            خندۀ شمر آنچنان من را شکست

با خودم گـفـتم که بنت الحـیـدرم
عـهـد کـردم کـفـرشـان در آورم

صبر من در این مصیبت سر نرفت            چشم نامحرم به این خواهر نرفت

از سـیـاهى رنگ بـالاتـر نـرفت            خاطـرت آسوده که معجر نرفت

پـرده پـنـهـان نــورِ پـیـدائـیـم مـا
وارثــان‌ حُـجـب زهـــرائــیـم مـا

حـرفـشان دائـم به تو دشـنام بود            سهـم من هم سنگ روى بام بود
بـدتـر از گـودال شـهـر شـام بود            هـر کسى در غـارتت نـاکـام بود

دلخور از میدان و گودال تو بود
قــصـد او آزار اطــفـال تـو بـود

اشک‌ها فـصل تمـاشـاست امـانم بدهید            شـوق آئـیـنه به چـشـم نـگـرانـم بدهـید
از شما می‌شـنـوم عـطر گل یاسـین را            خـاک‌ها رنگ یـقـیـنی به گـمانم بدهـید

جامی از اشک فراهم شد اگر ای مردم            بـه تــسـلای دل هــمـسـفـرانـم بـدهـیـد
طول ایّام اسارات به خدا یک عمر است            گاه خـط و خـبر از سـیر زمـانم بدهـید
گـر خـبر دار شـدید از گـل داودی من            یک شمیم از نفسش روح و روانم بدهید
پاره‌های دلم افتاده در این دشت، به خاک            رخصت گریه به گـلگون کـفنانم بدهید
کاکل آشفته به خون، خفته در اینجا سروی            باز در سـایـه‌اش آرامـش جـانم بـدهـید
این رباب است که با لاله‌رخان میگوید:            ذکـر لالایـی گـل را به زبـانـم بـدهـیـد
من که از عطر گل فاطمه مدهوش شدم            خـبر از حـال و هـوای دگـرانـم بدهـید
سجده‌ها کرده‌ام از بوسه بر این تربت پاک            طاقـت از دست شد، آرامـۀ جانم بدهید
دشت لبریز گلاب است اگر امکان دارد            برگی از آن گل صد برگ نشانم بدهید
اربعین نیست حدیثی که فراموش شود            شعلۀ عشق نه آن است که خاموش شود

سنگ هم آتش گرفت از حال ما جامانده‌ها            گـریه باید کـرد بر اقـبـال ما جامانده‌ها

درد را همدرد، جور دیگری حس می‌کند            فـطرس امروز آمده دنبال ما جامانده‌ها

ظهر روز اربعین و یک سلام از راه دور            این دگر شد عادت هر سال ما جامانده‌ها

باز هم قـربان گـریه، آن رفـیق کودکی            داده یـاری بر زبـان لال ما جـامـانده‌ها

جـور دیـگر داد از داغ رقـیـه می‌زنـند            دم به دم، این چند روز، امثال ما جامانده‌ها

باشد مـرا مـبـر ولـی آقـای من! بـبـین!            با کـوله‌بـار اشـک رسـیـدم به اربـعـین

باشد دوباره حسرت و افسوس سهم من            سـهـم مُــقـربـان تـو آن بـزم دلـنـشـیـن

یک عمر من به خاک درت سر گذاشتم            عمری نشان عشق تو مُهر است بر جبین

گفتم خودش به وقت، خـبر می‌کند مرا            امسال هم گذشت و من این بی‌خبرترین

من هـیچ وقت هـمـره خـوبـان نبـوده‌ام            آه! آسـمان کجا و منِ مانده در زمین؟!

آه ای دل سیاه! چه کردی تو با خودت؟            آه ای دل هـمیشه به نـالایـقـی عـجـین!

آه ای حـسین! آه حـسین! آه ای حسین!            این خار را ز باغ محـبّان خود مچـین!

تو خـواسـتی هـمیـشه فـقـط خوبی مرا            راضی مشو به حال خراب من اینچنین

هر کـار خـواسـتی بـکـنی با دلـم بکـن            بگـذار عـاشـق تو بـمـانم...فـقط هـمین

قلبِ این گریه‌کُنت را باصفا کن یا حسین            در میانِ خیلِ عشّاقت صدا کن یا حسین

اربعـین آمد ولی امسالِ محـرومـم ز تو            هیئتِ ما را بـیا و کـربـلا کن یا حـسین

بیرقی سردر زدم این هم بجای بیـرقت            روضۀ ما را خودت دور از ریا کن یا حسین

می‌دهم از دور آقـا جان سلامی با ادب            در جوابش یک نگاهی بر گدا کن یا حسین

جای موکب این غذای هیئتی را می‌خورم            این طعامِ روضه را پُر از شفا کن‌ یا حسین

در کنارِ مادرت یک سر بزن ذبحِ عظیم            حنجره‌ها را پُر از شور و نوا کن یا حسین

ای هـمه‌کاره دلِ ما را از اینجا پَـر بده            چون‌ کبوتر جَلدِ آن صحن و سرا کن‌ یا حسین

ما بـرادر می‌شویم انگـار در زیرِ عَـلَم            این محبّت را سراسر کیمیا کن یا حسین

زائـرم امـسال هـم امّا به نـوعِ دیگـری            خواهشاً شوری دگر در دلِ بپا کن یا حسین